Чаму могілкі не асвятляюць?

Дзеючыя асобы:

Арына – 27 гадоў, барыста

Арцём – 27 гадоў

Пастаянны Наведвальнік

Новы Наведвальнік

Дзяўчына

Сцэна 1

З левага боку сцэны – кавярня: невялікі кіёск з акном і дзвярыма, казырок, пара сталоў. Дэкарацыі агульнага плана – горад: офісы, стаматалогія, аптэка, кінатэатр, школа. З правага боку сцэны – агароджа могілак з травой, два манументы. Паміж кавярняй і дэкарацыямі горада стаіць высокі вулічны ліхтар. Такі ж ліхтар – паміж гарадскімі дэкарацыямі і могілкамі.

Арына выходзіць з кавярні, здымае фартух з бэйджам і кідае яго ўнутр. За яе спінай да могілак падыходзіць Арцём, садзіцца на кукішкі і старанна ўглядаецца ў траву ля агароджы. Арына зачыняе дзверы ключом. Яна заўважае Арцёма, з цікавасцю разглядае яго, пакуль ён не бачыць. Арцём паварочваецца. Арына тут жа апускае погляд уніз.

Арцём (аклікаючы Арыну): Прывітанне! Можаш мне дапамагчы?

Арына: Гэта Вы мне?

Арцём: Табе! Ліхтарык ёсць?

Арына: Эм… Не.

Арцём: А на тэлефоне?

Арына: Ёсць.

Арцём: А можаш на хвіліну пазычыць?

Арына: Добра… (Арына падыходзіць да Арцёма, працягвае тэлефон, але потым адхіляе назад.) А ты не скрадзеш?

Арцём: Не, ты што! Даю слова гонару.

Арына: Добра было б, калі б ты яшчэ і пашпарт даў… (Аддае тэлефон.)

Арцём: А ты смешная.

Арына: Неверагодна. А што здарылася? Ты страціў нешта на… на могілках?

Арцём: Не-а.

Арцём, падсвечваючы, аглядае траву.

Арына: А свайго тэлефона ў цябе няма?

Арцём: Не-а.

Праз час.

Арына: Наогул мне ісці трэба, калі што… (Арцём усё яшчэ працягвае свяціць, шукаючы нешта ў траве.) Слухай, ну гэта ўжо перабор, я магу спазні…

Арцём: А як ты думаеш, чаму могілкі не асвятляюць?

Арына: У сэнсе?

Арцём (вяртаючы тэлефон): Ну, вось вакол агароджы гараць ліхтары, уздоўж дарогі – ліхтары, царква таксама звонку асветленая, бачыш? Вунь там… (Паказвае ў глыб могілак.) А самі магілы ў цемры. Чаму так?

Арына (стомлена): Я не ведаю, мне ўсё роўна, калі шчыра… (Арына кладзе тэлефон у сумку.)

Арцём: Ну, а як ты думаеш?

Арына закочвае вочы.

Арцём: Адкажы проста на адно пытанне і ўсё. Я цябе адпушчу.

Арына (яхіднічаючы): Таму што ім у канцы тунэля святла і без таго хапае?

Арцём: Аха. Не, ну я сур'ёзна.

Арына: Дык што, ты ад мяне нешта хацеў? Ліхтары не гараць… Але што тут рабіць ноччу? Ну, толькі крымінальныя аўтарытэты прыязджаюць трупы закопваць, але не дапамагаць жа ім святлом! Ха. Добра, калі сур'ёзна, то дорага па выдатках такую ​​плошчу асвятляць… Тыпу таго.

Арцём: Ну, лагічна. (Паўза.) Добра, дзякуй за ліхтарык.

Арына: Пачакай, так… А што?

Арцём: Што?

Арына: Ну, чаму могілкі не асвятляюць?

Арцём: А… Проста нават калі запаліць святло, то мерцвякі яго не ўбачаць.

Арына: Гэта што… Алегорыя?

Арцём: А ты як думаеш?

Арына: Я думаю, ты выпіў…

Арцём: Ну, ты смешная, вядома. Вельмі.

Арцём сыходзіць.

Арына: Што гэта было наогул? (Глядзіць на тэлефон.) Тваю матку!

Арына хутка сыходзіць.

Сцэна 2

На наступны дзень Арына прыходзіць на працу, дастае ключы, паварочваецца. Яна зацікаўлена глядзіць на могілкі, падыходзіць да агароджы – туды ж, дзе быў Арцём – рыецца ў траве і дастае адтуль кнігу ў вокладцы. Трымаючы кнігу пад пахай, Арына заходзіць унутр кіёска, нейкі час чымсьці грукоча, адчыняе акенца і дзверы, выстаўляе кава-машыну і шкляначкі. Скончыўшы з падрыхтоўкай, Арына з кнігай садзіцца за столік.

Арына (чытаючы надпіс на вокладцы): «Ты ведаеш, што там нічога няма». Ха. Незвычайная назва.

Арына разгортвае і праглядае кнігу.

Арына: Ці не падманулі.

Падыходзіць Пастаянны Наведвальнік. Арына ідзе за стойку.

Арына: Добрай раніцы! Вам латэ, як заўсёды?

Пастаянны Наведвальнік: Вітаю. Так, латэ…

Арына:… Без цукру. Секунду.

Арына робіць латэ ў кава-машыне. З'яўляецца Арцём, павольна падыходзіць да могілак, садзіцца побач з агароджай, запальвае цыгарэту. Павярнуўшыся, каб узяць шклянку, Арына яго заўважае і ад нечаканасці ўпускае з рук шкляначкі.

Арына: Ой, даруйце, я задумалася.

Пастаянны Наведвальнік: Нічога. Вы звычайна вельмі акуратная.

Арына: Так, гэта дакладна.

Арына хутка дарабляе латэ, аддае яго Пастаяннаму Наведвальніку і разлічваецца з ім. Пастаянны Наведвальнік сыходзіць.

Арына (Арцёму): Прывітанне! (Паўза.) Эй? (Арына пстрыкае пальцамі.) Бязглуздзіца якая. Ну, добра!

Арына бярэ кнігу і падыходзіць ушчыльную да Арцёма.

Арына: Твая? Ты ж ўчора яе шукаў?

Арцём: Не я. Ты шукала. І вось, знайшла. Віншую. (Арцём выкідвае цыгарэту.)

Арына: Ты што, здзекуешся? Добра, я зразумела, у цябе не ўсё ў парадку з галавой. Дзеля Бога. Я ўмешвацца ў гэта не збіраюся.

Арына з кнігай сыходзіць у кавярню. Арцём падбягае да дзвярэй.

Арцём: А ты прачытала яе?

Арына (паказваючыся ў акенцы): Прабач, я не маю зносіны з людзьмі, якія сядзяць на цяжкіх наркотыках.

Арцём: Ха.

Арына: Слухай, сыдзі, калі ласка. Я не разумею, што адбываецца, мне неяк няёмка.

Арцём: Проста прачытай кнігу. (Паўза.) Супакойся. Я нармальны.

Арына: Вядома! Ё! Гэта абсалютна нармалёвыя паводзіны! Усе мае сябры так сябе паводзяць!

Арцём: У цябе што, ёсць сябры?

Арына: Ха-ха-ха. (Уручае кнігу Арцёму.) Ведаеш, каціся ты нахран са сваёй кнігай!

Арцём: Навошта так груба?

Арына: Таму што ты бесіш мяне сваімі намёкамі! Проста скажы, што табе трэба!

Арцём: Дык я шчыра кажу.

Арына: Няўжо? Ах, прабачце, прабачце, што гэта я?! Зусім ужо! Ты шукаў нейкую дзіўную кнігу! На могілках! Ноччу! Цяпер кажаш, што яе шукала я! Што за лухта?

Арцём: Ты ж знайшла кнігу. Значыць, што? Значыць, ты яе шукала.

Арына ўтварае выццё параненага мядзведзя.

Арына: Я зараз стукну цябе імбрычкам!

Арцём: Хопіць злавацца! Не шукай адказаў. Проста прачытай тое, што ў кнізе.

Арына: Як я прачытаю? А? Там нічога не напісана! (Арына кідае кнігу на прылавак.)

Арцём (прагортваючы яе): Ды не, тут поўна тэксту.

Арына: Я што, сляпая? Там нічога няма!

Арцём: Ты не даслухала. Поўна тэксту… магло б быць, але ты так нічога сюды не напісала. (Паўза.) Дык ты сама так жа думаеш.

Арына: Не! Хлусня! (Арына кідае кнігу Арцёму.)

Арцём: Я ніколі не хлушу. (Арцём кідае кнігу назад.)

Арына: Няўжо? (Арына зноў кідае кнігу Арцёму.)

Арцём: Уяві сабе! (Арцём кідае кнігу Арыне.)

Арына: Вельмі інтрыгуе. Добра, што мне пляваць! (Арына з сілай кладзе кнігу на стойку.)

Арына напружана глядзіць на Арцёма.

Сцэна 3

Арцём раптам усміхаецца.

Арцём: Слухай, зрабі мне кавы.

Арына: Ага, зараз!

Арцём: Сур'ёзна. Я заплачу.

Арына (суха): Якую?

Арцём (весела): Амерыкана.

Арына пачынае моўчкі рабіць каву.

Арцём: Дзяўчына! А будзьце ласкавыя, напішыце на шкляначцы маё імя.

Арына: Я ўжо напісала на ім «Тупая морда»… Угадала?

Арцём: Амаль. Толькі дапішы там: «… якая павінна адтрахаць мяне проста на гэтым стале».

Арына (на секунду аслупянела, але потым груба ставіць перад Арцёмам каву): Я асэксуалка. Асабліва, калі на цябе гляджу.

Некалькі хвілін маўчання, пакуль Арцём п'е каву. Арына стаіць, адвярнуўшыся ад Арцёма. Ён рэзка паварочваецца, крычыць: «Прыхіліся!» Адным скачком апынаецца каля Арыны, выцягвае яе з-пад прылаўка, дастае пісталет і цэліцца ў далячынь могілак.

Арына (седзячы і прыкрываючы галаву): Тваю матку! Ты што, звар'яцеў? Сукін сын!

Арцём: Ціха!

Арцём ідзе ў правы канец сцэны, аглядаецца і вяртаецца.

Арцём: Яны сышлі. Усё добра.

Арцём садзіцца, п'е каву. Арына баязліва ўстае, яе калоціць.

Арына: Хто там быў?

Арцём: Яны.

Арына кідае незадаволены погляд на Арцёма і ідзе да могілак паглядзець, што там было, але нічога не знаходзіць. Яна злосна паварочваецца да Арцёма і сыходзіць. Арцём хутка дастае з заплечніка смокінг, пераапранаецца і становіцца спінай да кавярні.

Арцём: Арына!

Арына выходзіць.

Арына (разглядаючы смокінг): Гэта што?

Арцём паварочваецца.

Арцём: Даражэнькая, ты тут! Нарэшце! (Падымае Арыну на рукі і кружыць яе.) Я так рады цябе бачыць! Ты выдатна выглядаеш!

Арына: Адпусці мяне! Ратуйце!

Арцём: Мілая, што з табой?

Арына: Са мной? А з табой што?!

Арцём: І не кажы! (Арцём апускае Арыну.) Я таксама сабой незадаволены. Дарэчы, забыўся прадставіцца. Я Арцём.

Арына (атрасаючыся): Ды мне ўсё адно, хто ты!

Арцём: Няпраўда. А ты Арына, я ведаю.

Арына здзіўлена глядзіць на яго. Арцём паказвае на яе бэйдж.

Арына: Я больш не магу. Чаму? Чаму я…

Арцём: Ты ж ужо зразумела быццам бы ўсё, якія пытанні?!

Арына: Што?

Арцём: Уключайся ў гульню. (Паўза) Уключайся ў гульню… (спявае, мелодыя адвольная)

Арына (нерашуча): Уключайся ў гульню…

Арцём: Зрабі першы крок… (Спявае.)

Арына (спявае зрывістым голасам): Зра… Зрабі першы крок.

Арцём: Ды не паўтарай за мной! Дадумвай сама!

Арына (у танцы абыходзячы яго, яна пачынае трохі вар'яцець):

Уключайся ў гульню,

Зрабі першы крок… (спявае)

Арына праскоквае па сцэне, абыходзячы і дастаючы Арцёма рукамі і рознымі прадметамі.

Ты абраў, я павяду.

Але прадбачыць ты не мог.

Валюся з ног ад стомы я,

Дыхання рытм забыла.

Ты ведаеш, як я слаба?

Прытомнасць я згубіла.

У галаве мільён думак адразу,

Яны ціснуцца, мучаць, дураць.

Я их клічу сваёй «праказай»,

(Арына глядзіць проста ў вочы Арцёму)

Заклад! Нешта яны плануюць…

Арына адыходзіць, танчыць імправізаваную чачотку, хоць гэта больш падобна да сутаргаў. А потым падае на падлогу.

Сцэна 4

Арцём: Брава. (Нахіляецца над Арынай.) Ты ніколі не хацела стаць спявачкай?

Арына: Ад'***ся! Я паміраю.

Арцём: Лаешся? Мне таксама можна?

Арына: Ты недачуў. (Паўза) Яшчэ… Ідзі на х**.

Арцём: Ці не збіраешся ўставаць?

Арына: Не-е. Асфальт прыемны і халодны, і на ім няма цябе.

Арцём (кладучыся разам з ёй): Што ты думаеш пра словы сваёй песні?

Арына: Ты лепш не можаш.

Арцём: Ці магу.

Арына: Ці не п**дзі!

Арцём: Я не збіраюся табе даказваць. А як жа кніга?

Арына: А што з ёй?

Арцём: Хочаш яе запоўніць? Можаш не адказваць. Я ведаю, што хочаш.

Арына: Мне проста цікава, як ты даведаўся.

Арцём: Для мяне няма нічога прасцейшага за… (Арцём кладзе руку Арыне на галаву.) За капанне ў тваёй галаве.

Арына (прыбірае яго руку): За тузанне сябе за чэлес, ты хацеў сказаць.

Арцём: Ха. Ну, і гэта таксама.

Арына бярэ ў рукі кнігу.

Арына: Назва змянілася. Глядзі… «Ты марыш».

Арцём: Пра што ты марыш?

Арына: Раз для цябе няма нічога прасцейшага за капанне ў маёй галаве, то ты і так ведаеш.

Арцём: Ну не, ты скажы.

Арына: Не. Я не хачу!

Арцём: Гавары!

Арына: Не!

Арцём бярэ шкляначку і вылівае на Арыну рэшткі халоднай кавы. Яна крычыць.

Арцём: Гавары! Ну! Давай жа!

Арына са слязьмі ўцякае ў кавярню.

Арцём: Ты хворая, ты ведаеш гэта? Тваю матку… (Аглядае свой касцюм, выпадкова запэцканы кавай).

Арцём здымае касцюм. Пераапранаецца ў сваю старую вопратку. Заплаканая Арына павольна выходзіць з кавярні. У яе руцэ нож. Арцём абарочваецца і бляднее.

Сцэна 5

Арцём: Так, здаецца, нешта ідзе не так…

Арына: І што, цікава?

Арцём: Што ты робіш?

Арына: Што, страшна?

Арына павольна рухаецца да Арцёма, ён адыходзіць ціха да могілак і пераскоквае агароджу.

Арцём: За цябе страшна, парэжашся.

Арына спрабуе дастаць яго за агароджай, але ў яе не атрымліваецца. Яна ідзе да Арцёмавых рэчаў, бярэ яго касцюм і пачынае яго рэзаць.

Арцём (гарлапаніць): Ты што? Ты ведаеш, колькі ён каштуе?

Арына: Дык ідзі сюды і спыні мяне! А… Баішся? Я так і ведала! Баязлівец!

Арцём: Калі б хацеў, то даўно б забраў у цябе гэты нож, зразумела?

Арына: А ты дакажы, пачвара!

Арцём пераскоквае агароджу, рэзка забірае ў ашаломленай Арыны нож і хавае яго за спінай. Арына спрабуе забраць нож, але ў выніку гэта падобна да дзіцячай гульні: Арына лезе Арцёму за спіну, быццам абдымаючы яго. Арцём смяецца. Арына, пачырванеўшы, адыходзіць і адварочваецца. Арцём кладзе нож сабе ў кішэню і падыходзіць да дзяўчыны.

Арцём: Я ж казаў, хочаш мяне.

Арына з развароту дае Арцёму аплявуху.

Арцём (паціраючы шчаку): Што ў чарговы раз даказвае маю тэорыю. А цяпер паглядзі ў кнігу. (Арцём працягвае кнігу Арыне.)

Арына (неахвотна глядзіць у кнігу): «Ён той, хто дапаможа».

Арына ідзе на кухню і прыносіць ваду. Дае Арцёму, потым п'е сама. Выносіць ваду, вяртаецца з боханам хлеба. Разломвае хлеб і адзін кавалак дае Арцёму.

Арцём: А адрэзаць нель… (Глядзіць на нож у сваёй руцэ.) Дакладна.

Арына і Арцём моўчкі ядуць хлеб, згорбіўшыся ад стомы.

Сцэна 6

Арына: Ты спытаў, пра што я мару. Вось, я адказваю: хачу напісаць кнігу.

Арцём: Няправільны адказ.

Арына: У сэнсе «няправільны»?

Арцём: Канкрэтызуй.

Арына: Хачу пісаць цэлымі днямі, не выходзячы з кватэры, хачу, каб мая кніга ўбачыла свет і пачала жыць, хачу не высыпацца, хачу забывацца паесці, хачу, каб мяне разумелі, хачу, каб мяне куплялі, хачу…

Арцём: Хочаш, каб цябе куплялі?

Арына: Я распавяла табе, чым хачу займацца, а ты ўсё ператвараеш у камерцыю.

Арцём: А так яно і ёсць.

Арына: Я казала не пра гэта. І калі я і прадам нешта, то гэта не сябе, а свае здольнасці!

Арцём: Ты не можаш прадаць здольнасці асобна ад сябе.

Арына: Што? Гэта лухта! Я стамілася з табой спрачацца. Мне баліць галава.

Арцём: Яшчэ б.

Арына: І ўсё ж такі, ты хто?

Арцём: Я той, хто дапаможа.

Арына (бярэ кнігу): «Ён той, хто дапаможа». Нічога не змянілася.

Арцём: Пакуль ты нічога не зразумела.

Арына: Але што я павінна зразумець?.. Ну? Дапамажы мне! (Паўза) Ведаеш, часам я сяджу… Я сяджу і думаю, проста думаю, гледзячы ў адну кропку. Чаму ўсё так? Што я зрабіла? Мая мама не перажыла цяжкую хваробу, бацькі я ніколі не бачыла. А такія людзі павінны быць моцнымі і ўстойлівымі. Пасля такога жаху, ведаеш… Яны павінны даганяць, што шчасце ў дробязях, што галоўнае, каб усе жывыя-здаровыя! І бла-бла-бла! А я не даганяю! Разумееш? Не даганяю! Не працуе так! Я стараюся з усіх сіл, але не бачу нічога добрага. Усе вакол мяне – часткі нейкай прагнілай сістэмы, якую я не разумею. Я не магу быць у ёй. Я чужая. Я размазня і нікчэмнасць. Ведаеш, калі я першы раз убачыла цябе тут, у гэты самы дзень я ішла на сустрэчу… Я думала, што той чалавек, жанчына ці мужчына, усё адно… Гэты чалавек стане маім выратаваннем. І ўсе мае праблемы вырашацца. За кошт таго чалавека, натуральна. Тыпу гэта выратаванне – паразітаванне на іншым чалавеку. Але мяне пачало ванітаваць на трэцяй хвіліне размовы. Фізічна. І я пайшла. А яшчэ мяне ванітуе ад усяго, пра што я думаю, ванітуе ад сябе самой. Мне становіцца ўсё горш і горш, гэта нават не падобна да дэпрэсіі. Мне ўвесь час хочацца спаць, так я хаця б не магу думаць. Але ў мяне бессань, сука, бессань! У чалавека, для якога сон – адзіны спосаб не звар'яцець, халера. І што рабіць? Самагубства? Але і паміраць я не хачу. Я проста хачу знайсці адказ, што рабіць… Ты разумееш? (Паўза) Цябе ніколі, чуеш, ніколі не зводзілі з розуму твае ўласныя думкі… Я сказала табе, што хачу напісаць кнігу. Але калі я не напісала яе да гэтага часу, калі не выдала з сябе нічога, годнага ўвагі… То навошта я тут? І як? А? Ну, скажы, навошта? З пытаннем «Як я тут?» мне яшчэ зразумела… Бацькі пераспалі – і вуаля. Ха. (Паўза) Мне дваццаць сем! Я ўжо дарослая, але халера! І да гэтага часу нуль па жыцці! І мне хранова! Хранова ад таго, што я не ведаю, што пісаць у гэтую ляснутую кнігу!

Арцём: Ты маеш рацыю. Гэта шкада. І ты вартая жалю. Разварушыся ўжо, халера!

Арына: Што? Я табе душу адкрываю, а ты…

Арцём: Кажу, што думаю.

Арына: Які ж ты гад! (Ускоквае з месца.) Кім ты сябе лічыш, а? Ты не маеш права мне казаць такое!

Арцём: Як бачыш, маю. Я ж ужо ўсё сказаў, а мянтоў яшчэ паблізу няма.

Арына: Валі адсюль!

Арцём: Ізноў пачынаецца… Спакайней, лэдзі.

Арына: Я табе не лэдзі! Валі нахран, чуеш? Цябе сюды ніхто не клікаў!

Арцём: А чаму я, на тваю думку, тут?

Арына: Што?

Арцём: Ты ж увесь час гэта гаворыш! Ну, і што ты глядзіш на мяне? Я ведаю дакладна. Ты чакаеш выратавальніка? Каб ён разблытаў усё? Гэтыя твае думкі, звязаныя ў вузел, як елачныя гірлянды. Думкі дабіваюць цябе. І іх у цябе ўжо такое мноства, што яны пачалі пералівацца цераз край тваёй галавы… Яны выцякалі і выцякалі, пакуль не ператварыліся ў тое, у што ніколі не павінны былі ператварыцца. У матэрыю, у плоць і кроў, якую ты бачыш перад сабой. У чалавека, якога ты выдумала. (Арына збянтэжана глядзіць на Арцёма.) Ён задае табе правільныя пытанні і дае табе правільныя адказы, ён штурхае цябе, выглядае так, як ты хочаш. І ты сама кантралюеш яго дзеянні і тое…

З гэтага моманту Арцём толькі варушыць вуснамі, паўтараючы вуснамі тое, што ўслых кажа Арына.

Арына/Арцём: ...і тое, што ён кажа. Арына, я хачу цябе. Арына, ты ніхто. Арына, зрабі катлеткі, у цябе гэта атрымліваецца выдатна… Хуткасць хваляў немагчыма пераадолець, калі дакранаешся міма руж…

У гэты момант святло застаецца толькі на Арыне, хаваючы Арцёма ў цемры. Яна рыдае ад болю і крычыць у істэрыцы.

Арына: Неее!

Святло на палове Арцёма зноў загараецца, але там нікога няма. Арына адна. Яна працягвае біцца ў істэрыцы і кідаецца шукаць яго ўсюды па сцэне.

Арына: Арцём! Арцёёёём! Не кідай мяне, калі ласка! Не сыходзь! Вярніся! Калі ласка! Я не змагу адна…

Арына спыняецца на сярэдзіне сцэны, падае на калені і выдае працяглы лямант. Усё святло згасае на секунду, затым зноў уключаецца.

Арцём (з мокрай галавой, з-за спіны Арыны): Ну і чаго ты крычыш?

Арына (ускоквае ад нечаканасці): Арцём! (Кідаецца яму на шыю.)

Арцём: Хадзіў у душ, а то ты ўсе нервы выматала!

Арына абдымае Арцёма.

Арцём: Ну, і цяпер навошта я тут?

Арына: Я не ведаю…

Арцём: Давай без хлусні, а? Без хітрыкаў.

Арына цалуе Арцёма. Яны распранаюць адно аднаго. Арцём і Арына займаюцца каханнем па ўсёй сцэне, святло і гук то ўзнікаюць, то знікаюць. Пасля чарговага перабою святла Арына мастурбуе адна, затым усё мяняецца назад. Святло выключаецца. Калі яно запальваецца зноў, героі сядзяць па розных баках сцэны. Арына – каля могілак, Арцём – каля кавярні. Арцём дастае цыгарэты і запальвае. Арына глядзіць на яго.

Арына: Гэта так прыгожа… Працягвай гэта рабіць.

Арцём: Ты ведаеш, што працягну.

Арына: Ведаю.

Арцём: Ідзі ўжо і вазьмі кнігу.

Арына ідзе за кнігай.

Арына: «Ты зразумела?» Тут пытанне.

Арцём: Правільна.

Арына: Але я не зразумела!

Арцём: Зразумела.

Арцём забірае свае рэчы.

Арцём: Я сыходжу. Гэта ўсё.

Арына: Чаму? Я табе не дазволю, не!

Арцём: Што значыць «не»?

Арына: Слухай, цябе ж не існуе, дык якога чорта ты сыходзіш?

Арцём: Вось менавіта! Мяне не існуе зусім.

Арына (кідаецца яму на шыю.): Ты для мяне існуеш! Для мяне! Слухай, калі я цябе ў першы раз убачыла, то я тут жа захацела цябе. Разумееш? Назаўсёды!

Арцём: Арына… (бярэ ў рукі яе твар) Было наадварот: ты захацела мяне, і таму ўбачыла тое, што захацела.

Арына апускае галаву. Арцём цалуе яе.

Арцём: Слухай, я зраблю гэта тэатральна, каб табе не было балюча адпускаць мяне.(Выкідвае далонь уверх і махае ёй) Бывай, маё каханне! Я буду пакутаваць, пакутаваць без цябе, як алігарх пакутуе без крадзяжу!

Арына (скрозь плач): Бывай, калі б я была коткай, то ты б быў коранем валяр'яны…

Арцём: Бывай! Я буду думаць пра цябе, нават калі буду драчыць.

Арына: Гэта так міла! І я.

Арцём спыняецца.

Арына: Бывай…

Арцём сыходзіць. Арына прыхіляецца да агароджы могілак, прыціскае да сябе кнігу і плача, уткнуўшыся ў калені. Выключаецца святло. У цемры чуваць: «Гэй, гэй, дзяўчына!» Святло ўключаецца. Абодва ліхтары на сцэне ўключаюцца. Да Арыны падыходзіць Новы Наведвальнік.

Новы Наведвальнік: З Вамі ўсё ў парадку?

Арына: Я… (глядзіць у бок могілак). А на могілках заўсёды гарэлі ліхтары ...?

Новы Наведвальнік. А? Ну, калі я прыйшоў, ужо былі, так. Дык Вы нармальна?

Арына (чытае назву кнігі): «Ты ведаеш, што рабіць».

Арына дастае ручку і пачынае пісаць. Напісаўшы пару літар, яна ўстае і ідзе ў бок горада.

Новы Наведвальнік: Дзяўчына! А кава?

Арына: А? Дзякуй, я не буду.

Арына аддае Новаму Наведвальніку фартух і сыходзіць. Калі Арына пакідае сцэну, святло над могілкамі гасне. Новы Наведвальнік няўцямна глядзіць услед, затым, як пад гіпнозам, апранае фартух і ідзе ў кавярню. Ён расстаўляе шкляначкі, мые прылавак.

Новы Наведвальнік выходзіць з кавярні, здымае фартух з бэйджамі і кідае яго ўнутр. За яго спінай да могілак падыходзіць Дзяўчына, садзіцца на кукішкі і старанна ўглядаецца ў траву ля агароджы. Новы Наведвальнік зачыняе дзверы ключом. Ён заўважае Дзяўчыну, з цікавасцю разглядае яе, пакуль яна не бачыць. Дзяўчына паварочваецца. Новы Наведвальнік тут жа апускае погляд уніз.

Дзяўчына (аклікае Новага Наведвальніка): Прывітанне! Можаш мне дапамагчы?

Новы Наведвальнік: Гэта Вы мне?

Дзяўчына: Табе! Ліхтарык ёсць?

Заслона.

Пераклад: Аляксандра Піліповіч-Сушчыц